Op 16 Mei 2017 verzamelen we weer voor een nieuwe Ronde vanuit Leuven(onder voorbehoud)

Dit Blog is bestemd voor alle wielrenners van de"Ronde van de Pipeline" en alle andere fiets enthousiastelingen.

De ronde van de pipeline is een jaarlijks terugkerende wielermeerdaagse door België en/of Nederland.

De wielrenners zijn allemaal (oud)medewerkers van de Defensie Pijpleiding Organisatie en van de Belgian Pipeline Organsation.

Het is één en al gezelligheid en het fietsen doen we erbij !

donderdag 29 juni 2017
Hier dan eindelijk het lang verwachte verslag van de ronde.
Het heeft om diverse redenen wat langer geduurd, sorry.
Veel lees plezier.

Het is ondertussen alweer een maandje of wat geleden dat we onze “Ronde” hebben gereden en jullie zullen wel gedacht hebben waar blijft de verslaglegging van dit jaar?
Nou eindelijk hier is een kort epistel van wat we hebben beleefd.
Het verhaal begint eigenlijk altijd al op de laatste dag van de voor afgaande ronde, Belgische en Nederlandse tourdirecties hebben dan altijd een kort onderonsje om de grote lijnen van de daarop volgende ronde uit te zetten.
Kunnen jullie me nog volgen?

De laatste jaren houden we een soort van schema aan, tweemaal organiseert de Belgische tourdirectie de ronde gevolgd door eenmaal Nederland.
Het was bekend dat we ook in 2017 in België te gast zouden zijn, alleen de kazerne en legering was nog onbekend, Jean-Pierre had wel ideeën maar of die ook werkelijkheid zouden worden moest nog gaan blijken.
In de loop van het jaar werd er achter de schermen veel werk verzet door JP om de legering rond te krijgen, uiteindelijk kwam er in maart van dit jaar witte rook uit de schoorsteen.
De ronde zou voor de Belgische collega’s een soort van thuis wedstrijd worden want kazerne de Hemptinne in Heverlee was bereid gevonden om ons onderdak te geven.
De ritten werden opgetekend en voor gereden door een aantal collega’s en JP heeft alle rust locaties benaderd en gereserveerd.
Er stond ons niets meer in de weg om weer deel te nemen aan een geweldig evenement!

Op dinsdag 16 mei zakte de “Hollanders” af richting Heverlee(B) om daar gastvrij ontvangen te worden door de “Belgen”.
De kamers werden ingericht, er werd een drankje gedaan en daarna op naar het bruisende hart van Heverlee waar we op het terras van Pakenhof  ons tegoed deden aan een warme maaltijd in de zon en uiteraard onder het genot van een “gele rakker”
Het weer was ons goed gezind en zodoende was het nog lang gezellig en niet alleen op het terras maar ook in ons eigen ronde café.
Stijn had zijn pijpleiding domein omgetoverd tot een ware feestzaal waar ook onze fietsen prominent aanwezig waren.
Na de nodige pintjes en sterke verhalen, werd er koers gezet naar de slaapzaal want de eerste rit was nog maar een paar uur van ons verwijderd.

Woensdag 17 mei, de Eddy Merckxroute van 115 km
Deze rit zou ons over de geboortegrond van Eddy Merckx brengen met als hoogtepunt een stop bij zijn geboorte huis.
Ook vandaag was het zon overgoten en was de zonnebrandcrème hoog nodig.
Eindelijk vertrokken we, nog voordat we het kazerne terrein verlaten hadden was er al pech!
Ron zijn actioncamera lag nu voor het tweede jaar op het Belgische asfalt!
We reden in een rustig tempo richting het kasteel van Horst, beter bekend van de strip de “Rode Ridder”, na zo’n 25 km knepen we al in de remmen.
Hier in het wagenhuis werden we getrakteerd op gigantische stukken vlaai en taart en dat terwijl ons lichaam nog amper calorieën had verbrand.
De toon was dus gezet en de hoop om met het fietsen een paar gram af te vallen kon meteen de prullenbak in J

Na nog wat foto’s gemaakt te hebben rond het kasteel vertrokken we weer om nu toch wel een kilometer of wat meer te rijden.
De zon brandde ondertussen hevig op onze lichamen, het minimale zweet wat we nu produceerde verdampte dan ook voor we het wisten.
In Waanrode bij cafetaria de Vruen werd de lunch geserveerd, ook hier dacht men dat we van de honger langs kwamen, er werd ons een flinke portie spaghetti voorgeschoteld.
Na deze misschien iets overmatige lunch vertrokken we richting het geboorte huis van Eddy Merckx om daar in de remmen te knijpen en een paar mooie foto’s te maken met het standbeeld voor het huis.
Na de foto sessie was het tijd geworden om weer terug te keren naar de kazerne.
Het was een fantastische fietsdag met slechts één lekke band maar bovenal schitterend warm weer.
Na een snelle douche op naar de avondmaaltijd in de mess waar we steak met frieten geserveerd kregen om weer op krachten te komen J
Het uitbuiken van de maaltijd deden we in het rondecafé onder het genot van een sapje en nog één en nog één, laten we het erop houden dat het dorstig weer was.

Donderdag 18 mei, de druivenroute van 125 km
Dit ging een feestdag worden ondanks het weer want Stijns verjaardag werd gevierd!
’s nachts was het begonnen met regenen en dat zou nog wel een poosje aanhouden als we op de fiets zouden stappen.
Gelukkig voor ons stond Christine in de file en werd onze start uitgesteld (waarvoor dank), eenmaal onderweg kregen we toch wel het nodige water over ons heen maar gelukkig was de temperatuur goed en hebben we het niet koud gekregen.
Fietsen in de regen, normaal kies ik daar niet voor maar met zo’n georganiseerde tocht zul je wel moeten en dan is dit ook zeker geen probleem wetende dat er na een uurtje of anderhalf alweer in de remmen geknepen mag worden.
De eerste stop was bij brasserie den tram in Overijse waar natuurlijk een caloriebommetje met koffie voor ons klaar stond, heerlijk!
Het tweede gedeelte van de ochtend bracht ons richting Brussel, maar nog voordat we goed en wel de stad binnen reden hoorde we een knal in het peloton!
Marc was dwars door glas scherven gefietst en had hierbij ook zijn buitenband dusdanig beschadigd dat deze niet meer te repareren viel, gelukkig waren Wannes en Henk met de volgauto nog achter ons en kon er een nieuwe band om de velg worden gelegd.
Na het oponthoud (wat iets langer duurde) reden we dan toch Brussel binnen, Jean-Pierre had ons ’s ochtends al uitleg gegeven dat we hier goed moesten opletten en met maximaal twee personen naast elkaar konden rijden.
De drukte van de stad voelt voor mij als thuis komen, ik voel me daar als een vis in het water, heerlijk zo tussen al die auto’s door laveren, maar dit zal niet iedereen met mij eens zijn.
Mochten we elkaar kwijt raken in deze drukte dan was het alleen maar rechtdoor volgens JP, maar de gehele groep kwam weliswaar in groepjes aan op een punt waar we een mooi overzicht over de stad hadden.
Gelukkig was het nu wel wat droger geworden en konden de regenjasjes uitgetrokken worden.
Na wat foto’s te hebben gemaakt daalde we af naar de binnenstad van Brussel, wat mij opviel was toch wel de zichtbaar aanwezige hoeveelheid militairen op straat, dit zijn wij in Nederland (nog) niet gewend en ik hoop dat dit nog lang uitblijft.
We reden voorzichtig Brussel weer uit langs het Chinese paviljoen en de Japanse toren op naar het Atomium waar wederom de nodige foto’s gemaakt werden.
Het was nu nog maar een klein stukje naar de lunch stop toe in Meisse.
Jullie snappen natuurlijk wel dat we ook hier weer een sublieme lunch geserveerd kregen, voor sommige onder ons was dit de derde maaltijd in twee dagen waarin een steak werd geserveerd!
In de middag reden we onder de aanvliegroute van vliegveld Zaventem door waar de vliegtuigen ons om de oren vlogen.
De regen was nu gelukkig gestopt en we reden de laatste kilometers op een steeds droger wordende weg naar de kazerne.
Eenmaal op de kazerne aangekomen werd een snelle douche genomen want we werden al snel verwacht in de eetzaal.
De koks hadden alle registers open getrokken en trakteerde ons op verschillende soorten salades die we ons goed lieten smaken.
Hierna werd het weer tijd om af te zakken naar het “ronde café”  waar het nog lang gezellig was.
Ook werd er op deze avond al een eerste opzet gemaakt voor de ronde van 2018.
In het komende jaar vieren we ons 30 jarig bestaan en willen we wederom beide landen in het plan betrekken.
De eerste route opties zijn al besproken en er werd ook al direct naar meerdere geschikte overnachtingsplaatsen gekeken.
De grote lijnen zijn nu dus al bekend en we kunnen dus weer aan de slag!

Vrijdag 19 mei de Sven Nijs route.
Zoals de naam van de route al doet vermoeden zat er vandaag een meet & greet met Sven Nijs op het programma, helaas niet in levenden lijve maar wel een stop bij het gelijknamige cycle center.
Maar voor het zover was werd er eerst nog het wel bekende korte vrijdag rondje gereden.
Meestal ligt de snelheid op de laatste dag een stukje hoger maar vandaag niet, dit heb ik nog niet eerder meegemaakt, je kunt wel merken dat het peloton dus een dagje ouder word ;-)
Bij het cycle center kregen we uiteraard weer een stukje gebak en koffie of thee en genoten we van het uitzicht vanaf deze heuvel, een echte aanrader voor een stop.
Bij het verlaten zijn we alsnog op de foto gegaan met Sven Nijs, weliswaar een kartonnen versie maar dat mocht de pret niet drukken, jammer hé Marleen?
De laatste kilometers van de ronde stonden nu op het programma met daarin nog een fijn stukje klimmen op de Chartreuzenberg waar de klimgeiten onder ons zich weer 18 jaar jong waande.
Een goede klim zelfs voor anti klimmers!
Nu was het enkel afdalen richting Leuven waar de VIPS ons al op stonden te wachten.
De Hollanders bleven echter niet voor de afscheids maaltijd omdat er in de heimat nog een feestje wachtte van een oud collega.
Maar voor het zover was kreeg een ieder zijn certificaat van deelname van JP en waren er dank woorden voor en van de organisatie.
Ook het 30 jarig jubileum in 2018 kwam al ter sprake, zo werd er al een hint gegeven aan de aanwezige directie leden om ons volgend jaar te helpen om een nieuw tenue aan te kunnen schaffen, ja je moet het ijzer smeden als het heet is J


O ja en voor ik het vergeet, het aantal lekke banden klassement is wederom gewonnen door België met een stand van 4-1
vrijdag 17 juni 2016
Nu ik mij buig over mijn computer om een verslag te maken van onze ronde merk ik pas eigenlijk hoe snel het voorbij vliegt, we kijken er een jaar naar uit en voor we het weten zitten we weer thuis, ik heb geprobeerd om onze belevenissen op te schrijven terwijl ik zeker geen schrijver ben, lees dit verslag dan ook met een dikke knipoog ;-)

Onze gastheren JP, Bart en Albert hebben ons weer een paar onvergetelijke dagen bezorgd waarvoor dank.
Op de dinsdag vertrok de Hollandse delegatie richting Leuven om daar kwartier te maken, rond 15.30 kwamen we (te vroeg) aan bij de collega’s van de BPO, maar dit had als voordeel dat we de eerste ploeg bespreking konden houden in het pool-café van Downtown Jack waar de kelen voor het eerst deze ronde gesmeerd werden.
Hierna reden we naar onze slaapplaats in Heverlee om onze bedjes op te maken,


Voordat we aan tafel gingen was er alweer een tussenstop gepland in Downtown Jack, we staan nu zeker al op de vaste klanten lijst !
Het werd nu toch echt tijd om wat te gaan eten en dat deden we dan ook in het Italiaanse restaurant Mama Mia, hier werd een basis gelegd voor het verdere van de ronde.
Na de pizza’s, pasta’s en ander Italiaans lekkernijen werd er wederom koers gezet richting ………Downtown Jack J
Rond 23.30 werd het dan toch echt tijd om ons bed op te gaan zoeken, we werden op vakkundige wijze door de “Bob’s” naar Heverlee vervoerd.
Voor sommigen was het voelen van het bed al genoeg om direct in slaap te vallen, de eerste nacht vol gesnurk en getoeter was begonnen ;-)

Woensdagochtend, eerst ontbijten op de kazerne en zorgen dat er voldoende energie werd getankt voor de rit van vandaag, eieren met spek is dan een goed begin.
De bagage kon worden ingeladen want ons volgende bed stond in de stad Namen.

De start was gepland vanaf het BPO hoofdkwartier alwaar ook de groepsfoto werd getrokken, ja het is een foto trekken in België J
Er moesten er meerdere worden gemaakt want her en der tussen de auto’s kwamen er nog renners aan die toch zeker op de foto moesten staan.
Jean-Pierre hield nog een laatste briefing over hoe ons te gedragen in het verkeer en dat we toch vooral onze ploegleiders moesten volgen.
Nu kon dan eindelijk de eerste rit aanvangen, voorzichtig reden we Leuven uit en zetten we koers richting Namen.
Maar na een kilometer of 7 sloeg het eerste noodlot al toe, nota bene op de eerste helling van de dag trapte de man met de duurste fiets van het peloton zijn ketting aan barrels.
Het hele peloton kwam tot stilstand en genoot zo van de eerste pauze, de renner (lees Dick) met het manco gaf zijn fiets vlug uit handen en keek als een gediplomeerd opzichter toe hoe zijn fiets werd hersteld door één van zijn persoonlijke mecaniciens.
De volgende 25 km ging het parkoers voorzichtig omhoog om uiteindelijk aan te komen in Heilissem aan bij het “Domaine provincial d'Hélécine”, hier werden we getrakteerd op croissants en koffie en 100 meter kasseien!
Na deze versnapering koerste we naar Eghezée om bij het restaurant Cheval Blanc ons te goed te doen aan een mals kippetje !
Tijdens de lunch nam Henk als Nederlandse toer directeur het woord en sprak de groep toe om de Bollentrui te overhandigen.
Tijdens de eerste kilometers van de rit was het al duidelijk dat Stijn de gelukkige was om de rest van de dag in de bollentrui rond te koersen, hij had namelijk nog maar zo’n 50 trainingskilometers in de benen.
In het plaatsje Goyet aan de Rue de Mozet lag een stevig klimmetje waar de eerste echte klim van de dag een feit was, gelukkig voor ons werd er boven even halt gehouden en kregen we wat te drinken, bananen en eigen gebakken koeken van Marleen, en die waren heerlijk.
Hierna volgde een heerlijke lange afdaling waarbij de snelheid aardig opliep, bijna aan het einde van deze afdaling moesten we toch in de remmen knijpen, er was een lekke band (volgens mij Ferdinand).
Nadat deze band was vervangen reden we verder naar beneden en stuiterden we over een spoorwegovergang waar Ron en passant zijn camera van de fiets verloor, het stuursteuntje was afgebroken.
We kwamen nu steeds dichter bij ons einddoel van deze dag, de kazerne in Namen, we reden een stuk langs de rivier de Maas met een schitterend uitzicht op het toetje van de dag, de beklimming van de Citadel van Namen.
De Citadel van Namen ligt op een 100 meter hoge heuvel boven de Waalse stad Namen. Het ligt op een strategische plaats op de plek waar de rivier de Samber uitmondt in de Maas. Het is één van de grootste burchten van Europa.
Zoals altijd reden we hier op eigen tempo omhoog en aangezien ik één van of misschien wel de slechtste klimmer ben van ons gezelschap heb ik ook het langst kunnen genieten van deze beklimming J
Eenmaal boven kregen we weer te horen dat we langs dezelfde weg naar beneden gingen maar dat er hier nog wel even gestopt zou worden om het verloren vocht aan te vullen op een terrasje.
Ook konden we hier nog even genieten van het fantastische uitzicht over de stad Namen.
Na een halfuurtje op het terras klonken als vanouds de legendarische woorden “nog vijf minuten” en “we zijn weg hé”.
Nog even een weetje over de Citadel speciaal voor de Belgen:
De Nederlanders verbouwden het fort tot zijn huidige staat in de 19e eeuw. Na de onafhankelijkheid van België werd het fort in gedeeltes vrij gegeven aan de stad Namen en kreeg het een toeristische functie, het is dat jullie het maar weten J
Na het kruisen van de Maas kwamen we aan op de kazerne waar we de slaapzalen kregen toegewezen.
Even douchen en dan snel naar de eetzaal waar de frieten al in het vet lagen te pruttelen.
De verbrandde calorieën waren weer dubbel en dwars aangevuld en toen moest de avond in het ronde cafe “van club de Wispelaere” nog beginnen.
Een paar man ging eerst nog naar de Decathlon in Namen, Dick moest namelijk nog een powerlinkje voor zijn ketting halen en Bart wilde een paar schoenen kopen omdat hij zijn normale schoeisel was vergeten in te pakken en niet dag en nacht op fietsschoenen rond wilde lopen !
Bij terugkomst in het ronde cafe werd de tekst van het Rondelied uitgedeeld en ging Ferdinand als een echte dirigent voor de groep staan om het rondelied aan ons te leren.
Er bleken toch een paar moeilijke overgangen in het lied te zitten die we niet zomaar onder de knie kregen, gelukkig hadden we nog een avond om de puntjes op de i te zetten.

Dag 2
De koninginnenrit van de ronde stond op het programma, er moest dus (alweer) stevig worden ontbeten.
De spanning liep bij sommigen van ons al een beetje op want een klim met een stijgingspercentage van om en nabij de 20% kom je niet elke dag tegen, tenminste niet in Nederland.
Vandaag reed ook Danielle een dag met ons mee en ik denk dat ze daar geen spijt van heeft gekregen, er was wederom een schitterende rit uitgezet.
De eerste 30 kilometers naar Huy reden we langs de Maas en waren dus geheel vlak, net voor Huy moest de spanning nog even worden afgelaten in de vorm van een kleine plaspauze.
Eenmaal in Huy bleek het erg druk te zijn in het verkeer vanwege weg werkzaamheden, de groep brak hier in tweeën uitéén.
De eerste aanloop naar de “Mur de Huy” was al best pittig, waarschijnlijk dacht Bert op dit punt laat ik nu maar mijn fiets aan de wilgen hangen, hij schakelde terug om de klim op te rijden maar helaas had de fietsenmaker 'die net een nieuw wiel in zijn fiets had gezet' vergeten om de derailleur af te stellen waardoor de ketting over het grootste tandwiel heen schoot en zo een aantal spaken brak in het wiel.
Was het angst of tactiek van Bert om maar niet omhoog te hoeven fietsen ? Het zal waarschijnlijk altijd wel een raadsel blijven J
De Mur de Huy, welke idioot heeft het ooit verzonnen om hier een weg omhoog aan te leggen want het was werkelijk een muur.
Alle vederlichte collega’s vlogen er natuurlijk tegen aan, ook vandaag zat ik weer in de achterhoede maar merkte ik dat ik ondanks dat het langzaam ging toch redelijk kon blijven fietsen.
Helaas moest ik nadat ik probeerde op mijn triple te schakelen toch van de fiets vanwege dat de ketting niet op het kleinste blad kwam, alleen het opstappen viel hierna niet mee zodat ik toch een klein stukje moest lopen, maar ik had mezelf toch verbaasd dat het nog zover was gelukt.
Boven stond bijna het hele peloton al te wachten, alleen Bert moest worden opgehaald want hij kon helaas niet verder fietsen.
De koffie, thee en taart gingen er wel in en we genoten van de zon op het terras.
Uit de volgauto werd een reserve wiel gehaald en gekeken of deze paste in de fiets van Bert, helaas bleek dat dit niet het geval was en dat Bert weinig tot geen schakel mogelijkheden meer over had.
De rit ging verder over de nodige klimmetjes waar Bert helaas zo af en toe even een klein stukje moest lopen, maar wat een karakter heeft die man en wat is hij beresterk, petje af voor zijn prestatie.
Onze tukker “stravajunk” Ferdinand laat zich tegenwoordig veel leiden of lijden door de “strava-app” op zijn telefoon en is dan ook tot op het bot gemotiveerd om al is het maar één tiende beter te zijn dan de rest, we plagen hem hier dan ook wel een klein beetje mee.
Zoals ik al eerder aangaf zat ik deze dag goed in mijn vel en ging het klimmen mij redelijk af, zelfs zo goed dat ik tijdens een klim in het wiel zat van Ferdinand en merkte dat ik nog wat over had J, dit was mijn kans, ik schakelde op en reed hem voorbij en ik hoorde hoe hij ook schakelde en probeerde aan te haken, helaas voor hem moest hij me laten gaan !
Even later toen we stil stonden gingen de plagerijtjes al over en weer, ik was zijn vriend niet meer en hoe kan ik hem dit aandoen, dit was slecht voor zijn strava gemiddelde.
In het plaatsje Ciney werd de lunch geserveerd en wat voor een lunch, een enorme hoeveelheid spaghetti lag voor ons te wachten om op gegeten te worden, volgens mij waren er aan het einde van de maaltijd weinig borden helemaal leeg gegeten.
Het lijkt erop dat het traditie is om na zo’n zware lunch direct een beklimming te plannen, menige renner was op de klim nogmaals zijn spaghetti aan het herkauwen!
In de afdaling erna kwam Bert ons voorbij op zijn Fixedgear fiets om zo een goede aanloop te hebben voor de volgende klim.
Op één van de klimmetjes reed ik samen met Ron omhoog en voor ons reed de “stravajunk” en wij wilde hem even op zijn plaats zetten en een mooi verhaal maken voor onze herinneringen, wij spraken af om Ferdinand langs beide kanten voorbij te rijden J
Wat een heerlijk kabaal hoorde we achter ons, Ferdinand deed er alles aan om aan te haken, volgens mij heeft dat een aantal tanden gekost van de cassette op zijn fiets J
Maar alle gekheid op een stokje, wat is het heerlijk om met een aantal collega’s met dezelfde hobby zo’n mooie tijd te beleven.
Geweldig dat de DPO en BPO ons al zoveel jaren de kans geven om de onderlinge band tussen collega’s en de twee divisies te verstevigen, hopelijk kunnen we dit nog jaren blijven doen, persoonlijk geniet ik er ieder jaar met volle teugen van.
De rest van de tocht ging vloeiend naar beneden door een geweldig gebied, even hebben we een klein stukje moeten lopen omdat het fietspad hier was verdwenen (zie youtube filmpjes hieronder).
Onderweg was er nog één drankstop gepland bij de abdij van Leffe, heerlijk genieten in de zon op het terras, wat een mooie fietsdag!
Bij terugkomst op de kazerne kregen we wederom een bord vol eten waardoor er geen calorieën zijn verbrand, er zijn er alleen maar bij gekomen !
’s avonds ging het ronde cafe weer open en is Bert met een aantal collega’s wederom naar de Decathlon gegaan waar hij voor een prikkie een nieuw wiel heeft gekocht.
In het ronde cafe werd daarna uit volle borst geoefend op onze eigen Rondelied/schlager.

Dag 3
De laatste dag alweer, wat leuk is gaat altijd snel voorbij helaas.
Een korte rit richting Leuven vandaag, we moesten even door Namen laveren om de stad uit te komen maar daarna was het weer genieten op de Ravel.
Vandaag was ook de dag dat er mogelijk een regenbui zou kunnen vallen maar gelukkig voor ons hebben wij het droog kunnen houden.
In Hoegaarden was er nog een rustpauze ingelast, hier stond ook Ron Kramer en echtgenote ons op te wachten, leuk dat het management altijd zo is begaan met de Ronde van de Pipeline.
Hier in Hoegaarden was het zowaar geen bier maar koffie met een taartpuntje, dus zoals je ziet kunnen we best wel zonder alcohol om het gezellig te hebben J
De laatste kilometers van de ronde waren aangebroken, de wegen in Leuven waren zeer slecht te noemen, enorme gaten in het wegdek, we moesten dus tot op de laatste meters geconcentreerd blijven koersen.
Bij aankomst in Leuven feliciteerden wij elkaar met het behaalde mooie resultaat, op een paar kleine technische mankementen na hebben we kunnen genieten van een geweldige ronde.
Na een verkwikkende douche stond alleen nog de uitreiking van de certificaten en de gezamenlijke maaltijd op het programma.
Jean-Pierre bedankte iedereen met het wel bekende certificaat van deelname, ook Henk nam nog even het woord en bedankte de organisatie voor deze paar fantastische fietsdagen.
Voordat we aan tafel gingen moesten we nog even voor onze leidinggevende het rondelied zingen onder begeleiding van Ferdinand, het werd een geweldige uitvoering, misschien komen er volgend jaar nog wel een paar coupletten bij !


Persoonlijk heb ik enorm genoten en kijk ik al uit naar de editie van 2017.
Mijn dank gaat uit naar JP en Bart voor de mooie routes en Albert wil ik bedanken voor zijn begeleiding in de volgwagen maar ook voor zijn kwaliteiten in het rondecafé.