zondag 24 juni 2012
Het heeft lang geduurd maar hier is dan het filmpje wat ik gemaakt heb tijdens het fietsen.
Veel kijkplezier.
donderdag 7 juni 2012
Beste Ardennen renners,
Jullie zitten natuurlijk met smart te wachten op de foto's en filmpjes van het Ardennen offensief, nog even geduld ik ben ermee bezig alleen is mijn online opslag aan zijn limiet :-(
De filmpjes komen binnenkort gewoon wel op youtube.
Hieronder alvast een voorproefje van de foto's.
vrijdag 1 juni 2012
Ronde van de
Pipeline 2012, het Ardennenoffensief.
De ronde van de pipeline van 2012 begon
eigenlijk al direct na de versie van 2011 in Apeldoorn, onze Belgische
collega’s hadden hem min of meer al op de plank liggen, de ronde zou verreden
gaan worden in de Ardennen.
Voor sommigen werd dit als een genot
ervaren en voor anderen was dit het moment om op te geven of hier in ieder
geval aan te denken.
De voorbereiding op de ronde van 2012 moest
dan ook in stijl worden uitgevoerd, de Hollanders hebben in hondenweer een
weekendje door Zuid Limburg gekoerst, maar of dit nu enig resultaat heeft
gehad……
Het Hollandse team had ook te maken met een
aantal uitvallers, Ferdinand die net een kijkoperatie had gehad aan zijn knie
moest de ronde voorbij laten gaan, ook Hans moest verstek laten gaan in verband
met rugklachten en Arnold, tja die had niet getraind, geen zin en allerlei
andere dingen aan zijn hoofd en last but not least Ron, die moest op het
allerlaatste moment zonodig nog tegen een balletje trappen en daarbij zijn
enkel in de vernieling helpen.
Ook onze Belgische collega’s hadden te
maken met afvallers, zo was Aimee eveneens door rugproblemen er niet bij en kon
Tony er helaas ook niet bij zijn en zo heb ik nog wel een aantal van onze
Belgische vrienden gemist.
Wel wil ik even opmerken dat Cees Spruijt
gewoon van de partij was, geweldig dat hij dit weer mee kon maken na alles wat
hem vorig jaar is overkomen, petje af.
Ook waren er in het Hollandse kamp nog wat
logistieke problemen, een week of twee voor de ronde was er nog steeds geen
zekerheid over het vervoer naar België, alle busjes in het Haagse waren bezet
of stonden in de garage voor deze periode.
Gelukkig zou er wel een personenauto
gebruikt kunnen worden en mochten we het busje van het Centrale magazijn van
DPO meenemen, uiteindelijk was er in het Haagse toch nog een 9-persoons busje
beschikbaar dit deze 3 dagen goed gebruikt is J
De ronde kon nu echt van start gaan, op de
dinsdag werd er verzameld op depot Poortugaal en vertrokken we om 13.00
richting de Ardennen.
Een paar uur later stonden we al voor de
poort van Camp Elsenborn en werden we vriendelijk toegelaten tot dit grote
kamp, een kwartiertje later arriveerden ook de Belgische delegatie.
De kamers werden ingedeeld en de bedden
opgemaakt en daarna op naar de bar, er konden nog snel 2 versnaperingen naar
binnen worden gegoten voor we aan tafel gingen om het diner naar binnen te
werken en uiteraard na het eten weer Linéa recta terug naar de bar J
Net als ieder jaar werd er een drankenpot
gemaakt alleen met dit verschil dat er in deze bar na elke ronde direct
afgerekend moest worden, waarschijnlijk is hier het turfen nog niet uitgevonden
J
Om ongeveer 22.30 gingen Patrick, Henk en
Philip weer richting slaapzaal maar wat zag Patrick daar in de gang, jawel er
liep een klein muisje en dit muisje zou nog een staartje krijgen, (hoewel hij
deze al had) Patrick pakte het beestje op en liep terug de bar in en zette het
muisje op tafel.
Op deze actie kwam meteen reactie van
Marleen, jullie hebben waarschijnlijk nog nooit iemand zo snel een stoel op zien
vluchten J en nadat een andere renner de tafel met
muis en al naar Marleen toebracht schoot zij uit de startblokken en is er een
officieus nieuw wereldrecord op de 100 meter sprint neergezet, Usain Bolt
was er niets bij.
Na een kort nachtje stonden we klaar voor
ons eerste ritje van deze editie maar er diende eerst ontbeten te worden omdat
we vandaag de nodige calorietjes zouden verbranden.
De route van vandaag ging richting de
Eifel, het eerste stuk vanuit het Camp Elsenborn ging grotendeels naar beneden,
de eerste stop was in Monschau, een prachtig schilderachtig Duits dorpje,
alleen jammer dat ze hier in de straten ook van die waardeloze kasseien neer
hadden gelegd.
Op het terras in de zon werden we verwend
met het eerste gebakje van de ronde J
Na deze stop zou de ronde eigenlijk pas
echt beginnen en leerde we de Belgische organisatoren echt kennen J, na elke stop kwam de standaard zin,
“vanaf nu is het alleen nog maar afdalen” uit hun monden.
Zo ben ik er achter gekomen dat het bekende
sprookje van Pinokkio zich helemaal niet af heeft gespeeld in Italië, het waren
gewoon Belgen en ze heten helemaal geen Gepetto en Pinokkio, ze heten gewoon
Marc en Jean-Pierre, wat kunnen die mannen liegen zeg.
Het leek wel of er 100 meter afgedaald werd
en dan weer 1000 meter geklommen moest worden, pfffff
Zo kwamen we aan de voet van de klim naar
“Vogelsang”, al snel werden de mannen van de jongens gescheiden en uiteraard
was ik zelf trouw aan mijn rode lantaarn tijdens deze beklimming.
Wat een drama is dit heuvelachtige terrein
als je niet over klimmersbenen beschikt, er wordt ook altijd gezegd, klimmen
doe je in je eigen tempo, nou dan moet je wel de tijd hebben J, zo ging ik (Philip) dus in eigen tempo (stapvoets)
omhoog, tegen het einde van de klim werd ik vanuit de volgauto aangemoedigd en
moest ik maar even de spiegel vasthouden en gewoon door blijven trappen, maar
dit bleek een slechte raadgever, hierdoor wordt je namelijk helemaal uit je
ritme gehaald, ik heb dus maar weer snel losgelaten.
Eenmaal boven was het “alleen nog maar
afdalen”, dit keer was dit niet gelogen, we waren zelfs iets te vroeg voor het
eten binnen er kon dus even worden doorgereden naar een mooi uitzichtspunt.
In het restaurant werden we getrakteerd op
een lekkere spaghetti die ons weer de nodige koolhydraten bezorgde om de rest
van de rit te volbrengen.
Na een uurtje gerust en gegeten te
hebben moesten we weer op de fiets
klimmen, Henk probeerde de club nog wat te motiveren met wat smartlappen
waaronder “viva hollandia” wat de nodige vreemde blikken bij de Duitse
toeristen opleverde.
Met een goed gevulde maag vertrokken we
weer met uiteraard weer de (on)nodige klimmetjes in het verschiet, maar niet
voordat Marc ons weer gerust stelde met de ondertussen memorabele worden dat
het vanaf nu alleen nog maar afdalen was !
Wel moest er aan het eind van deze
zogenaamde afdaling een scherpe bocht naar rechts worden gemaakt naar de “Burg
Reifferscheid”, hier stond er weer een pittig klimmetje voor ons klaar en
ditmaal over kasseien, maar na de klim stond er dan wel weer een drankje en
hap(je) voor ons klaar met een mooi uitzicht over het dorp.
Nu deze pauze werd er weer koers gezet
richting België, gelukkig waren de echte stevige klimmetjes nu wel gedaan.
Op de Belgisch – Duitse grens werd er
wederom in de remmen geknepen om op een terras het verloren vocht weer aan te
vullen.
Ook kwamen een aantal renners er nu achter
dat het rijden in een heuvelachtig gebied niet alleen veel van het menselijk
lichaam vraagt maar ook van de fiets en dan vooral de remmen.
 |
| Materiaalpech |
Onze ploeglijer Dick zou zeggen zorg dat
alles picobello in orde is voor vertrek en zorg voor enige reserve attributen,
hier komen we later nog even op terug J
Er werd een boodschappenlijstje gemaakt met
vooral remblokjes die Henk op de terugweg naar het kamp bij de lokale
fietsenhandelaar zou gaan kopen.
Sjaan was ondertussen erg blij met de vele
geplande stops en dacht zelfs hardop aan opgeven, hij was zelfs zover dat hij
graag de laatste kilometers bij Henk in de bus wou plaatsnemen, dus een biertje
was nu wel op zijn plaats J, de
verbazing op het gezicht van Sjaan was dan ook groot toen hij de Hollandse
volgbus zonder hem zag vertrekken en hij alsnog de fiets moest beklimmen, maar
hij heeft keurig netjes de tocht tot 200 mtr van de poort uitgereden, toen reed
hij lek.
Eenmaal op het kamp was het snel douchen en
op naar de eetzaal om maar weer wat energie naar binnen te werken voor de
“Koninginnerit” van morgen.
Onder het eten vroeg Henk even de aandacht
voor een nieuw fenomeen van de ronde van de pipeline, vanavond zou de eerste
bolletjes trui uit de geschiedenis worden uitgereikt J
Deze trui staat is natuurlijk bestemd voor
de beste klimmer uit het gezelschap, het was voor de jury een moeilijke keuze
want er waren meerdere echte klimgeiten onder ons, het lag dan ook voor de hand
dat Rudy de eerste kandidaat zou zijn voor deze trui, maar wat schets onze
verbazing niet Rudy maar Marleen was de gelukkige.
De reden om de trui aan Marleen te geven
lag in het feit dat zij de avond er voor met zo’n enorme versnelling de stoel
in de bar beklom na het zien van de eerder genoemde muis J
Na het eten was werd er weer koers gezet
naar de bar om daar nog even na te praten over de afgelopen dag en
herinneringen hieraan op te halen.
Dag 2, de “Koninginnerit”
Vandaag zouden de echte klimmers aan hun
trekken komen, want vandaag stond de Stockeu en de Coté de Wanne op het
programma.
Vanaf Elsenborn reden we eerst richting
4SVP (st. Vith) waar de koffie voor ons klaarstond met een chocoladebroodje, de
eerste 23 km vielen reuze mee, geen extreme beklimmingen J
Op één van de volgende hellinkjes moest
onze Dick tot tweemaal toe zijn voeten aan de grond zetten, niet omdat het hem
te steil werd maar gewoon om dat zijn “materiaal” niet in orde was, tsjonge
jonge, dat is toch wel erg gênant Dick dat dit jou moest overkomen, een boutje
van een schoenplaatje nota bene, moest je daar nu op bezuinigen? J
Gelukkig was Bert zo slim geweest om het
extra gewicht van een inbusboutje gewoon mee te nemen op alle beklimmingen,
Dick daarentegen was dus geheel afhankelijk van de good will van zijn collega’s.
Vervolgens reden we over pittoreske
hellinkjes (citaat van Marc) richting de watervallen van Coo waar de lunch
geserveerd werd, eindelijk echte eieren, wat een heerlijke maaltijd kregen we
hier.
Het was ook wel nodig om goed te gaan eten
want na het eten zou het echte klimwerk gaan beginnen, Marc hield voor vertrek
nog een korte briefing over het geen er komen zou, de moed zakte langzaam in
mijn wielerschoenen, alle pittoreske hellinkjes werden nu ingeruild voor
kuitenbuiters van de “Hors categorie”
Hellingen met een stijgingspercentage waar
een paard de hik van zou krijgen stonden nu op mijn netvlies, 10-15% met zelfs
uitschieters boven de 20%, pfffffffff
Sjaan bleef nu heel dicht bij Henk en had
zelfs zijn fiets al voor de lunch in de bus geparkeerd, ikzelf (Philip) wilde
toch nog wel een poging wagen om te kijken hoe ver ik zou komen (niet ver dus)
De eerste beklimming was die van “Trois
Ponts”, ik vraag me nu nog steeds af welke idioot hier een weg heeft neergelegd
en waarom wij dit “leuk” vinden om op te fietsen, dit is gewoon onmenselijk,
gelijk vanaf de voet van de klim moesten we een muur beklimmen, uiteraard had
ik een goed uitzicht als rode lantaarn drager, ik zag dan ook een behoorlijk
aantal niet nader te noemen renners die het zwaar hadden.
Op deze klim werd ik dan ook letterlijk met
beide benen op de grond gezet en ik was niet alleen (maar wel de laatste in de
rij), het was een stukje lopen, een stukje fietsen enz.
Voor mijn gevoel kwam er geen einde aan,
toen ik na ongeveer drieënhalf uur toch boven kwam ben ik direct door gereden
naar de bus want dit kon “Bruijn” echt niet trekken J
In de bus werd ik vergezeld door Sjaan en
Marleen, de laatste was de hele dag al niet lekker en moest hierdoor afstappen
helaas. (ook hier kom ik nog op terug)
Na deze martelgang werd er door gereden
naar de volgende marteling, Coté de Wanne, een klim van 2 kilometer met een
stijgingspercentage van gemiddeld zo’n 7,5 %.
Voordat de klim begon kwam Dick nog even
zijn helm afleveren bij de bus, tja want als echte mannequin moet je natuurlijk
wel goed op de foto staan en dan is die helm “not done” J
Tijdens deze klim hebben de zwakkelingen
die in de bus zaten zich toch nog nuttig gemaakt door tijdens deze klim de
nodige (mooie) foto’s en filmpjes te maken van de klimgeiten, ik heb dan ook
respect voor jullie allemaal die al die heuvels hebben beklommen, maar er is
één persoon waarvoor ik een “diep respect” heb, Cees geweldig, petje af,
chapeau na alles wat jij hebt meegemaakt en dan zo presteren, TOP.
En nu stond er nog een icoon onder de
beklimmingen voor de racewielen, de Stockeu, zelfs met de auto is het een
onmogelijke beklimming.
Ook op deze helling zagen wij een aantal
renners die te voet verder moesten, maar dit is zeker geen schande, wij hebben
zelfs Jean-Paul de helpende hand geboden door de schuifdeur van de bus open te
zetten zodat hij op de bank plaats kon nemen en zijn fiets aan de hand langs de
bus mee liet rijden.
Boven bij het monument ter ere aan Eddy
Merckx werd er een rust pauze ingelast en konden de nodige foto’s worden geschoten.
Na de foto’s en verdiende pauze was het
afdalen naar Stavelot waar bij de abdij weer in de remmen geknepen kon worden
om weer wat “vocht” in te nemen, dit was ook heel erg belangrijk want de
temperatuur was ondertussen gestegen naar zo’n 30 graden.
Het laatste gedeelte van de rit werd
uiteraard nog even onder de aandacht gebracht door Marc, er zou nog maar één
wat steiler klimmetje komen gevolgd door een langs stuk “Ravel”, dit is een
fietspad die over een voormalige spoorweg loopt.
Zoals gezegd nog maar één steile klim, de
Haute Levee doemde al voor ons op, Sjaan en Philip hadden alweer spijt dat ze
weer op de fiets waren geklommen.
Op dit stuk van het parkoers was het niet
mogelijk om met de auto’s erachter te rijden, een aantal kilometers verder
stonden Albert, Lucien, Henk en Marleen ons op te wachten met sinasappels
waarvoor dank.
Er was duidelijk te zien aan de klimgeiten
dat ze diep waren gegaan, zo reed Bart achterin het peloton en vroeg om extra
suikers vanwege een aanstaande hongerklop, gelukkig had ik nog een appelkoekje
wat hem er weer even bovenop hielp.
Zeer moe maar voldaan kwamen wij aan op
Camp Elsenborn om vervolgens snel te gaan douchen want vanavond stond het VIP
diner op het programma.
De hollanders wilde wel gaan douchen maar
helaas had Henk de kamersleutels en hij was samen met Marleen naar de apotheek
om daar een “pil” te halen !!! Tja wat moeten we hier nu weer van denken, zeker
als je de volgende foto ziet J
Marleen en Henk hadden overlegd wie er
morgen in de bolletjestrui mocht koersen en de gelukkige was Johan !
Hij staat er echt tussen J
Nadat alle misverstanden uit de wereld waren
geholpen en we toch nog een douche hadden kunnen nemen werden we verwacht in de
eetzaal voor het VIP diner, Ron Kramer met Eega waren de VIPS aan Nederlandse
zijde en Rudy aan de Belgische.
Toen iedereen binnen was werd het tijd voor
de speeches en bedankjes en werden er door Henk weer de nodige DMO gadgets
uitgereikt in de vorm van shirtjes en petjes.
Het shirt van Henk zat toch wel iets
strakker dan bedoeld was, iemand riep dan ook dat het geen shirt was maar dat
het gebody paint was J
Henk wilde zelfs zijn shirt afstaan aan
mevrouw Kramer waarop wederom door dezelfde persoon werd geroepen dat dit
misschien wel een goed idee was omdat de cupmaat er nu toch al instond J
Na deze gekkigheid konden we eindelijk aan
tafel, de koks hadden zich ditmaal uitgesloofd door ons een goed diner voor te
schotelen.
Na een gezellige avond werd het snel rustig
in de slaapzalen, de vermoeide lichamen kregen eindelijk rust.
Dag 3
De laatste dag alweer, wat gaat de tijd
toch snel als je leuke dingen meemaakt, maar goed de laatste rit was maar
ongeveer 70 km door onooglijke dorpjes en er zou niet meer extreem geklommen
worden J
Tijdens deze laatste rit was de
vermoeidheid in het peloton toch wel zichtbaar, misschien maar goed dat we niet
ieder jaar door zo’n heuvelachtig gebied rijden, onderweg stonden er weer de
nodige calorieën op tafel in de vorm van gebak.
Langs het parkoers van vandaag stonden
zelfs echte supporters, Ron Kramer stond met echtgenote in Hepscheid om ons aan
te moedigen voor het laatste stukje.
Patrick, de Nederlandse debutant van dit
jaar had zijn ouders langs het parkoers staan omdat deze in de eifel wonen, dit
was voor hun een leuke kennismaking met die malloten van de ronde van de
pipeline en een goed weerzien met hun zoon.
Na het laatste gebakje van deze ronde was
het nog plusminus 20 km naar het Camp waar het na aankomst toch wel erg jammer
was dat het alweer voorbij was.
Alles wat ons restte was douchen, inpakken
en eten, tijdens de lunch kregen we zoals gebruikelijk de certificaten
uitgereikt en waren er dank woorden voor de Jean-Pierre en Marc voor deze
geweldige dagen, Henk reikte hun dus ook een klein bedankje uit, 5 soorten
bieren uit de Bollenstreek, of zoals één van onze Belgische collega’s het
noemde, vijfmaal een bak hoofdpijn J
Ook was Johan met Henk om de tafel gaan
zitten om de nieuwe renner aan te wijzen die volgend jaar mag starten in de
bollentrui, deze eer viel ditmaal aan Sjaan ten deel.
Een mooie stimulans om er volgend jaar
zeker weer bij te zijn.
Langs deze weg willen wij nogmaals de
organisatie bedanken voor drie schitterende dagen in de Ardennen en Eifel, het
was geweldig om er bij te zijn.
Wij hopen jullie volgend jaar allemaal weer
te zien bij de 25e editie van de Ronde van de Pipeline die zoals het
er nu naar uitziet door Nederland en België zal gaan.
Hopelijk zien we dan ook weer alle
geblesseerden terug die dit jaar helaas verhinderd waren.