Ronde van de Pipeline: april 2012

Vrijdag 20 april 2012,

Vandaag begon de eerste “hoogtestage” in de geschiedenis van de Nederlandse Ronde van de Pipeline. Eind vorig jaar hebben we het plan opgevat om met een aantal Nederlandse renners een weekendje naar Zuid-Limburg te gaan om daar wat klimmeters te gaan maken als voorbereiding op de Ardennen. Het zoeken naar een geschikte locatie die ook betaalbaar voor ons zou zijn verliep wonderbaarlijk snel, we kwamen dan ook uit bij het Zinkviooltje in Epen, gelegen in het Geuldal. Na de inventarisatie van wie er allemaal mee wilde kwamen we op een respectabel aantal liefhebbers van zo,n 13 man uit, te weten Dick, Hans V, Robert V, Robert Z, Leo, Arnold, Ron, Hugo, Ralph, Sjaan, Bert en Philip en later nog aangevuld met Hans B. Helaas moesten er 4 renners afhaken door verschillende omstandigheden, maar gelukkig bleef er nog een behoorlijk aantal enthousiastelingen over om er een mooi weekend van te maken.
Ron & Philip vertrokken rond 10 uur richting Epen, naarmate we verder naar het Zuidoosten reden werd het weer ook steeds beter, onderweg was er nog wat telefonisch en sms verkeer met Dick, die bleek een kwartiertje achter ons te rijden. Bij aankomst was de eigenaresse niet aanwezig maar deze had gelukkig de sleutel afgegeven bij de fiets verhuur zodat we toch de groepsaccommodatie konden betreden en onze spullen binnen konden leggen.
Nadat ook Dick en Hugo waren gearriveerd hebben we ons meteen in het (te) strakke pak gehesen voor een korte middag verkenning van de omgeving. Het eerste ritje ging richting Gulpen, Margraten, Cadier en Keer, Maastricht, Valkenburg en dan weer terug naar Epen, al met al zo’n 50 km en ik vroeg me nu al af waarom ik dit ooit verzonnen heb. Tijdens dit tochtje kwamen we al langs de Gulpenerberg en hebben we alvast de Cauberg gedaan, maar gelukkig in de verkeerde richting, afdalen dus, nou dat vind ik een stuk prettiger.Bij terugkomst bij ons kamphuis was ook de rest van de groep gearriveerd, ook deze mannen gingen nog even een kort rondje maken, Dick en Hugo gingen boodschappen halen en Ron en ik (Philip) handelde de zaken met de eigenaresse af.

Na het fietsen zijn Dick en Hugo de keuken in gedoken om voor ons een pasta maaltijd te bereiden, na een klein uurtje konden we aan tafel en werden we blij verrast door een heerlijke maaltijd, nogmaals mijn complimenten hiervoor, kunnen we jullie ook weer boeken voor een volgende editie ? Even uitbuiken en op naar de zithoek waar de koffie en thee al klaarstond, ja hiervoor hadden we Ron bereid gevonden, tsjonge wat een talenten allemaal en ook Robert Z. meldde zich gelijk aan voor een mooie taak, hij zou s’ochtends het ontbijt klaarzetten. Na de koffie en thee werd er langzaam overgeschakeld op iets sterkers, er was voldoende bier en wijn ingeslagen om ook dit onderdeel van de ronde te trainen. Even leek het wel of we bij een kringgesprek van de AA-vereniging waren beland, iedereen in de kring kon zijn zegje doen of kreeg van de rest van de groep wat vriendelijke en opbouwende kritieken! Even werd ons vrolijke avondje verstoord door een telefoontje wat Ron kreeg van het thuisfront, er was n.l. een pizzakoerier op de auto van Ron’s vrouw gebotst, heel vervelend natuurlijk van de schade maar gelukkig was zij en de pizzakoerier er zonder lichamelijke problemen van afgekomen, uiteraard was dit voor sommigen gelijk weer aanleiding voor het nodige leedvermaak.

Zaterdag 21 april 2012
Het begin van deze dag was goed, er stond namelijk een heerlijk ontbijtje op tafel om aan de nodige energie voor de tocht van vandaag te voldoen, want de echte training voor de ronde moest vandaag plaats gaan vinden, lus 2 van de Amstel Gold Race was in de Garmin geprogrammeerd en niets kon er meer mis gaan zou je zo denken. Het weer viel ook reuze mee, het was wel bewolkt maar gelukkig nog droog, dus snel op onze carbon, aluminium en misschien wel stalen rossen om het rondje van plusminus 120 km af te werken.

Na 10 km doemde daar ineens de “Gulpenerbergweg”op, een steil weggetje wat we gisteren tijdens de verkenning al hadden gezien maar toen links hadden laten liggen, vond ik trouwens helemaal niet erg.Maar vandaag moest deze kuitenbijter worden overwonnen, even googlen leerde mij afgelopen week dat deze klim 16% is, pffff als ik er nog aan terugdenk wordt ik alweer moe. Na deze berg werd er weer koers gezet richting de startplaats ! waarom gaan we dan dit bergje beklimmen ? Oké, ik heb het zelf gewild om me hier af te beulen op de mooie Limburgse heuveltjes.Helaas waren we het gps spoor even bijster en zijn we onze neuzen achterna gaan fietsen richting Vaals, onderweg werd het steeds donkerder en begon de wind aan te trekken, gelukkig kwamen we op de N278 een hotel/restaurant van Piet Haan tegen, nee geen familie van onze Haan (Dick), waar we een warm bakkie koffie naar binnen slurpte en wachtte tot de bui was overgetrokken. Buiten werd er nog even gediscuzeurd over de te volgen route, we waren met gps en al verdwaald, hoe is het mogelijk ! Uiteindelijk werd er gekozen om toch maar te vervolgen naar Vaals en daar de route weer op te pakken, één groepje was al overgestokken om terug te rijden maar die konden weer rechtsomkeert maken. Toen we allemaal weer met de neuzen dezelfde kant op stonden wilde Hugo toch even het asfalt van dichtbij bekijken, gelukkig zonder kleer en fiets-scheuren. Nu kwam Vaals toch echt in zicht, alleen reden we ook hier weer eens verkeerd, dwars door het centrum reden we richting duitse grens waar Dick in enen in de remmen kneep omdat hij daar de grens niet over wilde steken, waarschijnlijk was hij bang om daar zijn fiets kwijt te raken.
Alweer werd er overlegd (goh het lijken wel Hollanders!), we reden op advies van de Garmin van Ron nog wat door Vaals heen naar het parkoers van de AGR, alleen bracht hij ons nu naar een MTB parkoers op de Vaalserberg, pffff we moeten toch nog maar eens een cursusje gps-en ergens volgen. Nadat we alle straatjes van Vaals hadden gezien kwamen we toch uit op de beklimming naar het drielandenpunt. Uiteraard heb ik (philip) er weer alles aangedaan om mijn “rode lantaarn” met verve te verdedigen en als laatste boven te komen, maar niet voordat we ook hier weer met z’n allen in een bushokje stonden te schuilen voor een heftig buitje. De route ging verder lans de Belgische afdaling van de Vaalserberg die ik me nog kon herinneren van mijn eerste deelname aan de RvdP in 2007, ook toen hadden we slecht weer.
Net hersteld van mijn inspanning om deze bult te beklimmen vanaf de Nederlandse kant, stond de Belgische variant alweer voor de wielen, vriend Ron was mijn chaperonne tijdens deze beklimming waarvoor dank. Na wat gekronkel door de bossen kwamen we op de “Camerig” ook één van de bekende beklimmingen uit deze omgeving, maar we hadden ditmaal geluk en konden de benen zo goed als stil houden want het was Downhill. Ondertussen was het weer er niet beter op geworden, dreigende luchten pakten zich weer samen, er werd dan ook maar besloten om ergens een lunch te gaan nuttigen.
In Epen zijn voldoende cafés en restaurantjes maar wij kregen het toch weer voor elkaar om iets bijzonders uit te kiezen, buiten op het krijtbord stond vermeld “broodje bal” en aangezien een aantal van ons hier wel trek in hadden werden de fietsen tegen de gevel gestald en gingen we naar binnen. Binnen werd meteen voor ons de zaak verbouwd omdat er niet voldoende plek aan één tafel voor ons was, eindelijk kon er nu besteld worden, alleen kwam de uitbater met de mededeling dat eigenlijk alles op was omdat de zoon gisteren de zaak had overgenomen en er een feestje was geweest waarbij alle vreterijen en drank er doorheen was gegaan, dat hebben wij weer. Maar er kon nog wel een broodje hamburger of kroket in elkaar geflanst worden, nou doe dat dan maar zeiden we, nu nog wat drinken en ja, u raad het al, Robert Z. had het laatste speciale biertje, gelukkig dat de rest gewoon aan de cola en thee gingen. Toen de broodjes op tafel kwamen bleken deze wel een uitnodiging te zijn om er nog maar eentje bij te bestellen, zo gezegd zo gedaan, buiten kwam het water wederom met bakken uit de hemel en bleven we dus maar wat langer in dit café hangen wat voor de eigenaar ook weer een goede zaak was want onze fietsen voor de gevel lokte ook andere groepen met fietsers naar binnen, helaas niet de grote groep met wielrensters die gewoon in dit beestenweer verder fietste. Het weer werd er niet beter op maar toch besloten we verder te rijden met de kans op een nat pak, Dick had ondertussen zijn postduiven instinct weer aangezet en zo reden we richting de beruchte “Keutenberg”, een helling met een maximale stijging van 22%, welke gek verzint het om hier te gaan fietsen dacht ik weer, na een paar meter moest ik natuurlijk weer lossen en ik wilde even op de pedalen gaan staan om er toch maar het beste van te maken maar helaas schoot toen de kramp in de benen en moest ik met de voetjes aan de grond, wat een drama ding die berg.Boven was het wachten op elkaar en vervolgde we onze weg rchting Valkenburg, maar bovenop de Keutenberg was er nog een geïrriteerde boer die het even aan de stok kreeg met Robert V omdat hij in zijn ogen niet snel genoeg aan de kant ging, gelukkig kwam er op dat moment weer een stortbui naar beneden zodat iedereen weer af kon koelen. Het drukke toeristische Valkenburg kwam in het vizier met als scherprechter de “Cauberg” ditmaal moest hij wel beklommen worden, uiteraard ging deze rode lantaarn weer als laatste omhoog maar wat schetst mijn verbazing, ik kon zelfs Bert bij blijven en voorbij steken, zou er dan toch verbetering in zitten of zat Bert in een dipje, het laatste zal wel het geval zijn geweest. Na de “Cauberg” reden we verder richting Maastricht maar bogen net ervoor weer terug naar Margraten, hier lag een lange rechte klim voor ons die Ron aangreep om een onverwachte pauze in te lassen.Net na een rotonde leek het of Ron door de geluidsbarrière schoot, helaas bleek het zijn band te zijn, een grote schuur in de buitenband was het resultaat, al snel bleek dat de band niet meer te repareren was en dat er een fietsenmaker opgezocht moest worden, een hulpvaardige bewoner van het huis waar we voor stonden bood nog aan om te helpen met een noodoplossing, maar daarvoor was de band te ver heen. Dick, Hugo, Ralph en Robert V die ondertussen al in Margraten op ons stonden te wachten werden gebeld of er even een bandje ergens gekocht kon gaan worden. Tijdens het wachten kreeg Hans B. het lumineuze idee om even een paar Marsen bij de verderop gelegen Jumbo-supermarkt te gaan kopen, na een paar minuten kwam hij terug met Marsen en een paar Kriek biertjes wat toch wel een hele vreemde situatie was, het leek wel een bevoorradingspost tijdens een klassieker, alleen werden er nu geen bidons aan gegeven maar flesjes bier ! Na een verplichte pauze van zo’n drie kwartier (gelukkig in de zon) reden we richting de groepsaccommodatie, op dit laatste stukje had Robert Z en Philip beiden nog wel enige last van de luchtwegen waardoor sommige klimmetjes toch wel wat heftiger leken dan ze in werkelijkheid zijn, hopelijk speelt dit volgende maand in de Ardennen geen rol meer. Na 100 km werd er in de remmen geknepen en hadden we een leuke natte en gezellige dag fietsen erop zitten, nu douchen en ons klaarmaken voor het wokken in Margraten, mmmmmm. Na het eten nog een afzakkertje, maar niet voor onze ploeglijer Dick, vreemd normaal gesproken is hij één van de laatsten die zijn bed op zoekt maar nu zat hij er helemaal doorheen, zou de leeftijd op gaan spelen of zat er teveel bloed in zijn alcohol.

Zondag 22 april 2012
De laatste dag alweer, om 13.00 moesten we de accommodatie verlaten hebben maar niet voordat we nog een ochtendrondje op de fiets hadden gemaakt, Robert Z en Hans B vertrokken vast naar het westen van het land. De route ging wederom richting Epen waarna we de Schweiberg gingen beklimmen, nou dat heb ik geweten, we waren nog maar een kilometertje of 5 onderweg of mijn longen lagen al op het asfalt, na 12 km heb ik dan ook in de remmen geknepen omdat ik teveel last had van mijn luchtwegen (en hooikorts), de rest reed nog verder richting de Camerig en Vaals om de training te volbrengen terwijl ik de accommodatie op orde bracht. Nog even een rondje met de eigenaar door het pand om alles te checken en daarna de terug reis aanvangen, gelukkig waren ze goed over ons te spreken en mogen we nog een keer terugkomen.Nog één gezamenlijk bakkie koffie met een heerlijk stuk vlaai erbij en dat was het alweer, een leuk weekend, helaas met iets teveel regen maar voor de rest in mijn ogen een geslaagd weekend wat zeker voor herhaling vatbaar is, dus wordt vervolgd………………..

Ik wil jullie ook nog bedanken voor het Belgische bierpakket wat ik heb gekregen als dank voor het organiseren, top.

De rest van de foto's vind je hier of klik boven op het tabblad "hoogtestage"

p.s.
Hopelijk is er voldoende plek in de bezemwagen in België :-)