Langzaam maar zeker kom ik weer uit het zwarte gat en wordt de fiets weer wat vaker van stal gehaald, zo ook vandaag (27 juni), volgens de weer goeroe's zou het de eerste tropische dag van 2011 worden.
Dus vroeg uit de veren, fietskleding aan, bandjes op pompen en weg wezen.
Een ritje richting kust leek me wel leuk omdat ik daar misschien nog een verkoelende zeebries kon verwachten, maar helaas de wind was aflandig en ik had het eerste stuk de wind in de rug (al was het voor het gevoel niet veel).

klik op de foto voor een vergroting.

Na de sluizen komt het plaatsje Stellendam waar ik samen met mijn toerclub menigmaal gestopt zijn om bij de visafslag iets te eten.
Maar de route ging verder door Goedereede waar ik een heerlijk stuk kasseien tegenkwam waardoor ik even dacht in het knotsgekke fietsland Belgie te zijn.
Hier in Goedereede ben ik even gestopt om een fotootje te schieten die ik thuis wilde gaan bewerken met een programma "Tiltshift" genaamd, hiermee krijg je een leuk effect (vind ikzelf)

Goedereede

Inderdaad, even had ik hem weer niet in de gaten en kreeg ik een klap van de man met de hamer, het aantal km/h zakte dan ook plots naar 22 á 23 per uur :-(
Maar op karakter (ahum) het laatste stuk gewoon door blijven peddelen en moe maar uiteraard ook voldaan thuis gekomen.

Na onze ronde eind mei is het een beetje stilletjes geworden met het fietsen, ja ik heb nog direct na onze ronde de Koos Moerenhout Classic gereden en dat ging eigenlijk best goed gezien de enorme hoeveelheid tegenwind die er die dag in Zeeland stond.
Maar hierna is het wel erg rustig geworden, slechts een paar keer ben ik nog een klein rondje gaan rijden op de woensdagavond met mijn toerclubbie en dat was het dan, is dit nou het befaamde zwarte gat ??


Effe heel iets anders, zoals jullie waarschijnlijk wel weten zit Thomas Dekker zijn schorsing er bijna op en mag hij weer gaan koersen, er verschijnt deze week een boek over hem en er komt ook een documentaire a.s. maandag op tv, zie hier de trailer ervan.

Hier dan eindelijk een stukje over onze afgelopen ronde,

Dinsdag 24 mei 2011,


Vandaag zou het dan echt gaan gebeuren, de spullen stonden al dagen gepakt, nu alleen nog maar naar Apeldoorn rijden, kwartier maken en dan 3 dagen genieten.
De Nederlandse delegatie had ook dit jaar weer de beschikking over 2 busjes, Sjaan en Robert Z. waren gebombardeerd tot chauffeur en brachten ons veilig op de Koning Willem 3 Kazerne.
Eenmaal op de KW3 was het bedden op maken, tja zelfs de directie moest dit zelf doen, na dit huishoudelijke klusje gingen we op zoek naar de bar waar we onder het genot van een “sapje” konden wachten op onze Belgische wielervrienden.
De Belgische vrachtauto met de fietsen en de volgauto kwamen als eerste aan het wachten was nu op de touringcar met de Belgische deelnemers, helaas duurde dit net even te lang en konden zij niet meer in het bedrijfsrestaurant eten.
Voor vertrek naar Apeldoorn-centrum hield “toerdirecteur” Henk zijn welkomst speech en nam hij het programma voor de komende dagen door.
Ook hadden Henk en Dick weer goede zaken gedaan op sponsor gebied, Henk had van Deloitte voor iedereen een wielershirt kunnen regelen zodat we er weer strak uit zouden zien, met de nadruk op strak, hahaha.
Dick had dit jaar een nieuwe fiets aangeschaft en gelijk een praatje gemaakt met de fietsenhandelaar en deze was bereid ons te sponsoren met een bidon, beide sponsors bedankt hiervoor.
Nu hoorde wij de Belgische magen knorren en werd het hoog tijd dat we een café/restaurant zouden gaan zoeken.
Gelukkig hadden wij via “google” Apeldoorn al een beetje verkend en zouden we s’avonds naar café de “Graaf van Vlaanderen” gaan, dat was niet zover, ahum, viel dat even tegen, het werd een pittige wandeling om de eetlust nog wat verder op te wekken.
Na een soort van avond vierdaagse vonden we dan het café, en nu eten dachten onze Belgische collega’s, maar helaas, de keuken was al gesloten.
De groep splitste zich op, degene die meer trek hadden in een echt Belgisch biertje bleven en de rest trok de stad in op zoek naar eten!
In het café werd door Dick direct een “drankenpot” aangemaakt en iedereen stortte hier zijn bijdrage in zodat er één rekening opgemaakt kon worden.
De uitbater wist niet wat ie meemaakte, een dinsdagavond met zoveel volk in zijn tent, en dan ook nog echte Belgen, het moet niet gekker worden.
Al snel had hij in de gaten dat het wel blijvertjes waren die fietsgroep, dan toch nog maar even de keuken open want er kan geld verdiend worden en ja dan zijn Ollanders op hun best.
En verdient heeftie, ik zal het bedrag niet noemen maar het eerste gat in de drankenpot was geslagen.
Na een uurtje of wat druppelden ook de laatste Hollandse renners binnen en was de club compleet, weer een goede reden dus om er nog maar eentje te nemen!
Rond 23.00 hielden de meeste het voor gezien en werd de wandeltocht naar de kazerne ingezet, onderweg kregen wij (Slingertje, Henkie, Flip en Arnie) trek in een vette hap, op de heen weg waren we al een paar snackbars tegen gekomen en daar zou er toch nog wel eentje van open moeten zijn, kroketten en frieten werden besteld en naar binnen gewerkt.
Het laatste stukje naar de kazerne werd er stevig door gewandeld, dat kwam vast omdat Arnie onze vierdaagse specialist er bij liep.
Op de kazerne bleek dat Dick een lift had gekregen van Robert V. die zijn auto in de stad had geparkeerd, hij zat dan ook op zijn bed al het routeboek van de volgende dag door te nemen, ja hij kent zijn verantwoordelijkheden als ploegleider.

Woensdag 25 mei 2011,

Vandaag konden we rustig aan doen want we hadden alle tijd, de vertrektijd stond n.l. pas voor 09.00 gepland.
Tussen 7 en 8 uur kon er ontbeten worden en daarna op het gemak naar de fietsenstalling en nog tijd over hebben voor vertrek, wat een luxe.
Omdat we voldoende tijd hadden en we vandaag in het Deloitte shirt reden werd er voor de kazerne een groepsfoto gemaakt om onze sponsor te bedanken.
Om 08.45 vertrokken we dan echt voor onze eerste rit, na wat gekronkel om Apeldoorn uit te komen reden we het eerste stuk van de tocht langs de N344 naar Deventer.
In Nederland komen steeds meer rotondes te liggen en zo ook hier op ons parkoers, op één van deze rotondes zag een automobilist met aanhanger ons waarschijnlijk als bedreiging op zijn stukje asfalt en maakte hij een soort van noodstop net nadat de voorrijders waren over gestoken, in principe had deze bestuurder voorrang maar een klein beetje inlevingsgevoel en 20 sec vertraging zouden hem wel gesierd hebben.
Deventer kwam in zicht, even de brug over en snel weer de polder en bossen in naar Bathmen.
Net voor het opslagdepot in Bathmen ligt een stuk zandpad wat wij wilde vermijden, er moest dus een klein lusje gemaakt worden om op de verharde toegangsweg naar het depot te komen.
Op dit depot kregen we ons eerste stukje gebak met koffie en konden we even uitrusten, alhoewel ik denk dat dit voor weinig mensen nodig was.
Na een halfuurtje rust werd de tocht vervolgd naar de Holterberg, maar ook op dit stuk van de route doemde er weer een zandpad op, dus ook hier werd er weer een alternatief gezocht.
De Holterberg was eigenlijk een herhaling van onze ronde van 2008, het begin van dit beklimmingtje word vooraf gegaan door de motieweg, een kort steil stuk asfalt waarin de klimgeiten van het gewone fietsvolk werd gescheiden.
Na dit kuitenbijtertje was het voor Henk gedaan, de benen wilde niet meer, mede omdat hij een week of twee voor de ronde het asfalt wel van heel dichtbij had bekeken, samen met zijn zoon was hij onderuit gegaan in het Noordwijkse en had hierbij een aantal schaafplekken op gelopen, maar ook zijn ego had een klein deukje erbij, fietsen in een groep kan dus best beangstigend zijn.
Nu nog even de echte Holterberg over en dan naar de lunch in “hotel dalzicht”.
De al eerder genoemde klimgeiten maakte er nu een klimtijdrit van en er werd dan ook gekoerst of hun leven ervan afhing.
Nadat ook de laatste renners op het terras waren gearriveerd kon er een heerlijk drankje worden genuttigd in de zon, binnen in het restaurant werd alles in gereedheid gebracht om te gaan lunchen.
Ik kan het niet genoeg zeggen maar ook dit had Henk weer prima geregeld, een heerlijk kommetje soep, belegde broodjes, melk, thee, koffie kroketten aan alles was gedacht.
Na de lunch kon er uitgebuikt gaan worden op de fiets, de wind was merkbaar in kracht toegenomen en er moest iets meer gestoempt gaan worden, maar ook daar hadden we een kanjer voor bij ons, Ron S. (ook wel slingertje genoemd) nam samen met Dick dit werk op zich.
Af en toe ging het soms zelfs te snel en moest de “oliebaron” van achteruit het peloton naar voren vliegen om de voorrijders te manen tot een lagere snelheid.
Onderweg werd er ook door een aantal Nederlandse renners wat gemord over de (slaap)kamer indeling, sommige dachten n.l. dat zij ook aanspraak konden maken op een plaatsje in de directie kamer omdat daar nog 2 bedden vrij waren.
De volgende dagen werd deze discussie nog menigmaal besproken, vooral wat zijn de criteria om op dit directie niveau te komen, Robert en Bert als jullie nu alvast de boer op gaan voor een sponsor voor 2012 dan denk ik dat er wel wat geregeld kan worden.
Er was nu nog één stop op deze route gepland op een terras in het plaatsje Olst, heerlijk in het zonnetje genietend van een drankje en/of ijsje.
Hierna moesten we nog ongeveer 1 km rijden voor we weer een korte stop moesten maken, het wachten was nu op de veerboot die aan de overkant in Welsum aangemeerd lag.
Na de oversteek reden we over de ijsseldijk verder in de richting van Apeldoorn. Even werd er nog gestopt bij paleis het Loo en reden we langs de naald, waar een paar jaar geleden de aanslag op het koninklijk gezelschap werd gepleegd.
Nu was het uitbollen tot op de kazerne en zat (fiets)dag 1 er alweer op, snel douchen en naar de eetzaal want vanavond stond er “blauwe hap” op het menu (Indische rijsttafel).
Na het eten wat trouwens voortreffelijk was ging ieder zijn eigen weg, de één ging direct naar de bar, de ander ging nog even liggen, maar s’avonds was iedereen in de bar te vinden.
Naarmate de avond vorderde en het bier rijkelijk vloeide werd het steeds gezelliger, in een zaaltje naast de bar stond een muziekgroepje te oefenen en even later werd de schuifwand geopend zodat de groep ons trakteerde op een optreden.
Marleen was direct helemaal in haar element, eerst werd er zachtjes mee geplaybackt, gevolgd door echt zingen en daarna was ze niet meer te stoppen en moesten de beentjes van de vloer, uiteraard was Vic een gewillig slachtoffer en gingen de stoelen aan de kant voor dit paar.
Ook in deze bar wist de barman niet wat hij meemaakte en zo rond 23.00 uur moest hij ons vertellen dat hij door de voorraad Palm heen was en de flessen wijn ook bijna allemaal leeg gedronken waren.
Henk onze directeur vroeg voorzichtig om even een tussen balans op te maken van wat er deze avond al doorheen was gegaan, na de rekening gezien te hebben moest JP (de beheerder van de drankenpot) nogmaals bij ons langskomen om een extra eurootje in de drankenpot te storten.
Rond 23.30 (sluitingstijd bar) vertrokken we richting de slaapzalen.

Donderdag 26 mei

Deze dag stond de koninginnenrit van dit jaar gepland, de route ging over de Veluwe met de Posbank en andere klimmetjes.
Het eerste stuk van de route bleef de volgauto nog met ons meerijden maar vanaf Eerbeek reden wij de bossen in en moest de volgauto omrijden naar dieren, wij reden hier op een prachtig fietspad midden door de bossen de “lange Juffer” op, een schitterende route (al zeg ik het zelf) met een mooie afdaling richting Dieren waar de volgcaravaan op ons wachtte.
Na een klein stukje langs de provinciale weg gefietst te hebben bogen we voor de eerste keer af om de posbank te beklimmen, net als de vorige dag op de Holterberg vlogen de klimgeiten weer omhoog om boven op de klim in de remmen te knijpen en te stoppen bij het Posbankpaviljoen, hier werden we weer eens getrakteerd op een heerlijk stuk appeltaart en koffie.
Op dit “hoog(s)tepunt” van deze route werd er nogmaals een groepsfoto gemaakt, ditmaal in een soort België/Nederland opstelling, Belgen onder en de Ollanders boven wat overigens een heel mooi plaatje is geworden.
Na dit poseren werd er afgedaald om even later nogmaals maar dan van een andere kant de posbank te beklimmen.
Op deze klim werd het kaf wederom van het koren gescheiden en reden de antiklimmers weer in hun eigen tempo omhoog, wat uiteraard ook het beste is.
Boven werd er helaas door de voorrijders een verkeerde afslag genomen waardoor we een aantal haarspeld bochten mis liepen, maar gelukkig kwam deze afdaling ook op de door ons geplande route uit en konden we de weg vervolgen naar Schaarsbergen waar de lunch op ons stond te wachten, uhhh pardon waar wij op de lunch moesten wachten want we lagen een behoorlijk stuk voor op ons tijdschema.
Tijdens het eten trokken donkere wolken samen boven de kazerne en het zou nog maar een kwestie van tijd zijn voor de eerste regendruppels naar beneden zouden komen.
Gelukkig hadden we ook hier voldoende tijd om op het gemak de pasta en het toetje naar binnen te werken. Na een klein uurtje sprak de ploegleider weer de legendarische RvdP woorden, “nog 5 minuten”, snel nog even naar het toilet en maar alvast een regenjackje aan of een extra shirt want de lucht zag er dreigend uit.
De route werd vervolgd naar Oosterbeek en Doorwerth waar een bekend klimmetje voor de Nederlandse wielertoeristen op ons lag te wachten, de italiaanseweg doemde op, dit is een klein beklimminkje maar dan over klinkertjes die niet helemaal recht gestraat zijn.
Ook dit was voor menig (Belgische)renner een peuleschil en werd meer bestempeld als verkeersdrempel of wanneer begint die beklimming nu, maar voor ons Hollanders is dit echt klimmen.
(ik zie nu al af voor wat me volgend jaar staat te wachten in de Ardennen)
De route was nu verder vrijwel vlak, er stonden nog twee stops gepland één bij een ijscoman langs het spoor naar Ede, maar omdat de auto en toerdirecteur helaas hier niet zo snel konden komen ging dit ijsje aan onze neus voorbij.
Dan maar naar de Goudsberg, ook hier hadden wij tijdens onze verkenning al even wat gedronken, een leuke locatie waar we weer op krachten konden komen voor de laatste 35 km.
Maar niet voordat Arnold dacht, laat ik eens fijn een lek bandje krijgen kan ik gelijk wat op adem komen.
De fiets werd neergezet, de blauwe operatie handschoentjes gingen aan en toen maar heel voorzichtig te werk want ja we liepen toch voor op ons tijdschema en we hebben alle tijd, Ron S. echter kon dit gestuntel niet aanzien en nam de boel over en in een zucht was de band vervangen, nu mocht Arnold hem zelf oppompen, met kleine pufjes zo van pfff, pfff, pfff, drukte hij wat lucht in de band, maar uiteindelijk is het hem toch gelukt, chapeau!
Eindelijk op naar de Goudsberg want daar stond Ron Kramer ons al op te wachten vanaf hier zou hij met ons mee op rijden naar de KW3.
Trouwens boven op de Goudsberg kreeg ons sociale dier (wederom Arnold) het even aan de stok met een wat minder vriendelijke automobilist, na een paar flinke oerkreten en wat gebrul van Arnold kon hij zijn gemoed en lichaam even laten rusten bij wederom een drankje, Arnold zo kennen we je niet.
Ploegleider Dick riep ons weer samen en weg waren we, wel wat rustiger dan voorheen omdat Ron nu mee reed en dat op een sportfiets.
Bijna had Ron het asfalt van dichtbij willen bekijken maar gelukkig ging het nog net goed en bleef hij op de been.
Ron werd bijna overmoedig door naar Dick te roepen dat het best wel wat sneller mocht, dat heeftie dan ook geweten, enorme zweetdruppels parelden over zijn gezicht, maar hij gaf geen krimp en reed netjes de rit met ons uit.
Tijdens het verkennen van deze rit waren we gestuit op een zand/grindpad van denk ik al gauw een kilometer of 6, wijselijk (ahum) hadden we dan ook het besluit genomen om dit stuk van de route maar te verleggen naar een strook asfalt.
Maar helaas Dick en Ron die op dat moment aan de kop van de groep reden hadden nog de eerste verkenning in de GPS staan, zodat we toch over dit pad moesten.
In gedachten zag ik ons al om de 200mtr stilstaan door alle lekke banden die hier zouden vallen maar wonder boven wonder heeft er op dit stuk niemand lek gereden.
Het laatste stukje van de rit verliep dan ook voorspoedig.
Op de kazerne was het weer opschieten want het koud buffet stond al klaar om naar binnen gewerkt te worden.
Voordat er gegeten kon worden hield Henk nog even een VIP speech om Ron te bedanken voor de medewerking die DPO/BPO aan dit evenement geeft, Ron kreeg voor zijn bewezen (fiets)diensten een lokale lekkernij, knienenkeutels met een flesje kruipolie, vergelijkbaar met “tante Andre” van vorig jaar want ook dit drankje was voor zo’n beetje alles goed, je piept en kraakt niet meer en het maakt de tong wat losser e.d.
Na weer een heerlijke maaltijd werd er koers gezet naar de bar voor een avondetappe waar al een gezellige drukte heerste omdat we deze moesten delen met het andere personeel van de kazerne.
De barman en –vrouw van deze avond hadden hun handen vol met deze groep dorstige fietsers, normaal gesproken worden tijdens het fietsen de bidons gevuld met een of andere dorstlesser maar niet bij de RvdP-renners die lessen hun dorst na het eten aan de bar.
Henk had zijn chipknip weer tot de laatste eurocent gevuld maar dat was ook deze avond weer niet voldoende, er moest zelfs een tweede en naar verluid zelfs een derde chipknip aan te pas komen om de rekening van deze avond te voldoen!
Aan de bar werd het steeds gezelliger er werd flink gelachen om de grappen en grollen van Vic en Jos.
Na verloop van tijd raakte zelfs de glazen op en moest er personeel gevonden worden die deze op konden halen, Ron (ook wel slingertje genoemd) nam deze schone taak op zich en begon hierna ook voorzichtig de bar een klein beetje over te nemen, zodoende kon de barman de tap open houden.
Na een poosje kon Ron deze taak niet meer alleen uitvoeren en werd zelfs de hulp in geroepen van Arnold, deze werd uit zijn slaapmodus gehaald, tja dit jaar 50 geworden en die fietstochten vallen dan best zwaar, vooral voor je oogleden.
Gelukkig ging Arnold zijn harde schijf weer op volle kracht werken en werd de achterstand in het schoonmaken van de glazen snel weggewerkt, als dank voor deze hulp achter de bar werden er wel een paar extra biertjes op de bar gezet die niet in rekening werden gebracht.
Rond een uur of 22.00 zagen we Leo, alias “de bitterbal” een gesprek aangaan met de barman, en wat wij al hoopte werd toen de waarheid, Leo kreeg het weer voor elkaar om de frituurpan op te laten starten en zelf als een volleerd kok een kleine 200 snacks voor ons te bereiden, de snacks vonden gretig aftrek en wij willen Leo hier dan ook hartelijk voor bedanken, volgend jaar mag je het weer doen!
Eén ding wil ik u niet onthouden en dat is dat onze “ronde stripper” cq chippendale zich ook weer even kort liet zien, dit jaar liep hij in BH achter de bar een ere ronde, wat hebben we er weer om gelachen.
Maar aan alle gezelligheid komt weer een einde, om 23.15 ging de tap toe en werden de laatste drankjes leeggedronken en dropen wij af naar de slaapzaal.

Vrijdag 27 mei

De laatste dag alweer, de weersvoorspellingen voor deze dag waren ronduit dramatisch, er zou veel regen en wind vandaag zijn.Nadat wij weer heerlijk 3x door Ron zijn wekker uit onze roes waren gehaald hoorde we de regen met bakken naar beneden komen, gelukkig kwam het merendeel van dit water uit een overgelopen dakgoot.
Er was zelfs al een Hollandse renner die te kennen had gegeven met een klein beetje regen vandaag niet meer op te stappen omdat hij daar totaal geen zin in had, maar goed dat hij er dan niet bij was in 2010 met de rit naar Doel.
Maar na het ontbijt zagen wij de lucht al wat opklaren en hadden we een wisselende bewolking maar zonder regen.
Vanaf de kazerne werd er koers gezet richting Voorthuizen waar de enige stop van deze dag zou zijn, net na aanvang reden we een weg op met een geniepig vals plat wat de koude spieren bij sommige renners moeilijk kon verteren.
Voordeel is hier echter van dat iedereen in een sneltrein vaart op temperatuur komt en de overjasjes, regenjacks e.d. weer afgegeven konden worden.
Tegen veel wind in reden we naar TOF een café/restaurant waar we een bak koffie of thee kregen met een grote appelpunt, tja om af te vallen is zo’n ronde geen goed idee, de kilo’s vliegen erbij ondanks dat er soms ook gefietst wordt.
Het laatste stuk van de ronde van dit jaar reden we door een schitterende natuur, bossen, heide, vals plat en nog een paar lekke banden verder ging de poort van de kazerne voor ons open.
Wat vliegen die dagen voorbij, het hele jaar wordt er naar uitgekeken en als het dan zover is, is het ook weer zo gedaan, maar gelukkig hebben we de foto’s nog  wordt er dan meestal gezegd.
Na een warme douche snel naar de eetzaal om de laatste gezamenlijke lunch te nuttigen, wat na te praten en dan kamers opruimen en toen was het alweer tijd om af te sluiten met de certificaten van deelname en een praatje van toerdirecteur Henk en ploegleider Dick, die Stijn nog blij maakte met een “rode lantaarn”
Stijn draag deze rode lantaarn met trots, het is maar weinige gegeven om met deze eer rond te mogen rijden in de ronde der rondes, de Ronde van de Pipeline.
(alhoewel er komen er wel steeds meer!!!)

Hopelijk zien we jullie allemaal volgend jaar weer terug in de Ardennen, ook Gert, Peter, Albert en Christina en alle anderen die ik misschien ben vergeten.
En dan mag onze vaste schrijver ook weer het verslag maken, hé Gert?

Nog heel even geduld, dan komt het verslag er echt.
Het ligt nu bij de directie om goed gekeurd/gewijzigd te worden :-)