Ronde van de Pipeline: juni 2014

Kennen jullie dat liedje nog van Gerard Cox met “het is weer voorbij die mooie zomer” ?
Nou zo voelt dat nu ook met onze Ronde!
Het lied zegt het volgende:

Je hebt er maandenlang naar uitgekeken
De koude winter wou maar eerst niet om
Traag en langzaam kropen langs de weken
Maar eindelijk, daar was ie toch: de Ronde

Voor de woordjes zon en zomer kan je net zo goed “Ronde” invullen, dan vervolgt het lied met de volgende tekst:

Dan denk je: ha, daar is ie dan
Dit wordt minstens de Ronde van een eeuw
Maar lieve mensen, oh wat gaat 't vlug

't Is weer voorbij die mooie Ronde
Die Ronde die begon zo wat in mei
Ah, je dacht dat er geen einde aan kon komen
Maar voor je 't weet is heel die Ronde
Al weer lang voorbij

't Is jammer dat het over ging
't Is allemaal herinnering
Daar doen we dan de hele winter maar weer mee.

Het klinkt misschien wat dramatisch maar zo voelt het wel een beetje net nadat we weer afscheid hebben genomen van elkaar en we een jaar moeten wachten op een vervolg.

Maandenlang heb ik er inderdaad naar uit gekeken, na onze jubileum ronde was het al min of meer duidelijk dat we in 2014 hoogstwaarschijnlijk in Doornik zouden verblijven en dat er weer heuveltjes en kasseien in het parkoers voor kwamen.
Mijn persoonlijke voorkeur gaat toch uit naar strak asfalt en vlak omdat ik dat kan behappen en ik minder naar adem hoef te happen.
Maar omdat ik ondertussen na een aantal rondes verslaafd bent geraakt aan dit fenomeen moet ik erbij zijn.

Dit jaar werd in mijn ogen toch ook wel een beetje gekenmerkt door afvallers om wat voor reden dan ook.
Een kleiner select groepje bleef over, maar bij de overgebleven renners was het enthousiasme er niet minder om.

JP, had wederom zijn best gedaan in de voorbereiding om het ons allemaal naar de zin te maken.
Even kwam er begin dit jaar nog een kink in de kabel omdat we misschien niet konden overnachten op de locatie in Doornik.
Na contact met de Hollandse toerdirecteur Henk werd er gekeken naar alternatieven, maar gelukkig kreeg JP het toch voor elkaar om ons op Doornik gelegerd te krijgen, chapeau!

Op dinsdag 3 juni verzamelden wij ons in de middag op de kazerne st-Jean, een op het eerste gezicht ongezellig onderkomen met een grote slaapzaal waar we al snurkend en ruftend de nacht door moesten komen.
Ook het “rondecafé” wat gecreëerd was in een voormalige keuken had een uitstraling van niks, maar daar heb ik me flink in vergist in positieve zin.
De slaapzaal was eigenlijk gewoon een toplocatie, alles kon in deze zaal samenkomen, zelfs de fietsen konden bij wijze van spreken aan het voeteneind van je bed staan.
Ook viel het reuze mee met de snurkende collega’s, of kwam dit doordat ik snel onder zeil was?
Het “rondecafé” was opgeleukt met een aantal tafels, stoelen, slingers, lampjes en kaarsjes en wat misschien nog wel het meest belangrijke was, het was allemaal in eigen beheer.

Rond 16.30 vertrokken wij naar het andere kazerne Ruquoy terrein in de stad om te gaan dineren.
De weg er naar toe was schrikbarend, een klim van slechte kasseien bracht ons naar de hoofdingang, de vering van de bus werd door Henk stevig op de proef gesteld :-)
Van de verhoogde beveiliging was voor ons niets te merken, wij mochten zonder ons te legitimeren zo doorrijden naar de eetzaal.
De maaltijd bestond uit soep, aardappelpuree met wortels en vlees en als dessert een KitKat?
Ja, het staat er echt een “KitKat”, je weet wel zo’n chocoladereep, wij Hollanders staan bekend om onze vele soorten toetjes, van vla, yoghurt, pudding en dat in allerlei variaties, maar dit dessert vond ik wel heel creatief van de dienstdoende kok.

Na de maaltijd vertrokken we met Henk als chauffeur wederom stuiterend over d kasseien naar ons eigen rondecafé.
Lucien en Albert hadden de leiding in het café en schonken er stevig op los, Leffe, Duvel, Maes en wat al niet meer was er in het café aanwezig.
Het werd een gezellige hereniging met de collega’s, en zoals ze het zeggen, het bleef nog lang onrustig!

Woensdag 4 juni,
Vandaag de eerste rit en waarschijnlijk ook de meest zware omdat er een aantal heuvels uit de ronde van Vlaanderen aangedaan gingen worden, deze rit kreeg dan ook als titel mee, de kleine ronde van Vlaanderen, maar achteraf gezien moeten we de benamingen voor de dagen toch een beetje door elkaar husselen.
Voor mij mag deze tocht doorgaan als “de hel van Vlaanderen”
Maar voordat het zover was moest er energie getankt worden met een ontbijtje, dus reden we wederom al stuiterend naar de andere kazerne.
Helaas was de afgesproken tijd door de kok niet helemaal begrepen, waarschijnlijk een communicatieprobleem met de Franse en Nederlandse taal.
Na een kleine vertraging werd dan toch het ontbijt geserveerd.
De weersvoorspelling voor deze dag was bar en boos, maar een blik op de buienradar vertelde ons dat het na 9 uur droog zou worden, maar wat een fout was dat :-)
Voor vertrek regende het al zodat wij Hollanders ons nieuwe gesponsorde regenjack direct konden gebruiken.
Over kletsnatte wegen vertrokken we naar de eerste echte klim, de Kluisberg, een ieder deed dit op zijn eigen wijze en tempo.
Info over deze berg via de volgende link,
http://www.klimtijd.nl/beklimming/kluisberg
Sommige vlogen naar boven en andere kwamen in hun eigen gezapig tempo naar boven.
Ferdinand onze latere bergkoning had op deze klim een materiaal probleem en viel stil, zijn versnelling wilde niet op de triple schakelen maar na hem handmatig een handje geholpen te hebben kwam hij uiteindelijk toch boven aan.

Hierboven lag het restaurant Kastanjehof waar we werden verwend met pannenkoeken, koffie en thee, heerlijk.
Ondertussen was het gestopt met zachtjes regenen………. Het kwam nu met bakken uit de hemel !
Na een iets langer dan geplande stop moesten we toch verder want er lagen nog een aantal mooie beklimmingen op ons te wachten.
De paterberg was de eerstvolgende, een kasseienklim met een gootje, aan de voet van de klim kregen we nog instructies mee van JP, de echte klimmers mochten als eerste vertrekken zodat de mindere Goden later een poging konden wagen.
Info over deze berg via de volgende link, http://www.klimtijd.nl/beklimming/paterberg
Naast de kasseien ligt een gootje waarin eventueel ook gereden kon worden maar zelfs dat was voor sommigen onder ons niet weggelegd :-)
Dan maar een stukje wandelen naar de top, ook dat viel niet mee op die gladde kasseien.
Boven werd er gewacht en kon een ieder even op adem komen.
O ja wat ik bijna vergeet te vermelden is dat er een paar renners die in mijn ogen toch bij de betere horen zich hadden verlaagd tot het rijden op een mountainbike, het aanzien van mij in hen heeft dus een flinke deuk op gelopen :-)
De Koppenberg lieten we links liggen omdat deze toch naar alle waarschijnlijkheid door dit weer zo goed als onneembaar was.
Info over deze berg via de volgende link, http://www.klimtijd.nl/beklimming/koppenberg
We zetten nu koers richting de lunch in Nukerke bij de visvijvers aldaar.
Er werd een heerlijke lunch geserveerd met meerdere salades, goed om even energie te tanken.
Tijdens deze lunch bleek dat sommigen tijdens de afdalingen zo hard in de remmen hadden geknepen dat de remblokken totaal versleten waren, een plaatselijke fietsenmaker bleef even open zodat Henk zowel ploegleider, chauffeur als mecanicien kon zijn.
Gelukkig voor ons was het ondertussen ook droog geworden, maar helaas toen wij weer op de fiets moesten begon het gewoon weer te regenen.
De eerst volgende berg was de Taaienberg, weer over die natte glibberige kasseien, ook hier lag een gootje waar dankbaar gebruik van werd gemaakt maar zelfs daar lag hier en daar zoveel rommel dat ook hier de wielen gingen slippen.
Info over deze berg via de volgende link, http://www.klimtijd.nl/beklimming/taaienberg
De laatste echte beklimming was de berg “ten Houtte”, volgens mij was dit de berg waar Bert even de pedalen kwijt was !
Bert zat even snel weer op de fiets als dat hij ervan af was gegaan, een blik in de rondte om te kijken of niemand het had gezien gaf hem weer vertrouwen om verder te klimmen, helaas Bert je bent gesnapt en daar kom ik later nog op terug :-)
Nu vervolgden we onze weg naar een drankstop in St-Saveur, daar aangekomen bleek het café gesloten en dat terwijl er toch een afspraak gepland was.
Waarschijnlijk dacht de uitbater ik wil niet die 30 kletsnatte man in mijn zaak, ik hou mij rustig dan zullen ze vanzelf wel weer vertrekken.
Zo gezegd, zo gedaan, er werd besloten het parkoers vanwege de regen iets in te korten en rechtstreeks terug te koersen naar Doornik.
We dachten dat we ondertussen alles aan regen en slecht weer al hadden gezien maar het kon nog erger, het water kwam nu met emmers tegelijk over ons heen waardoor we tot op het bot nat werden, ook werden we nog getrakteerd op een hagelbui waardoor je je voorgangen nauwelijks kon zien :-)
Wat waren we blij toen we op de kazerne aankwamen en daar konden genieten van de douches, een heerlijke straal warm water kan een mens zou goed doen :-)

Na gegeten te hebben in de andere kazerne stond nu de “bonte-avond” met DJ-Albert en komiek Vic op het ongeschreven programma.
Albert weet precies hoe hij Vic kan aansporen, een paar cd’s met carnaval krakers en smartlappen werken als een rode lap op een stier bij Vic.
Vic liet zich gaan als “papa was a poor man” en dat was allemaal Scheissegal :-)
Vele biertjes later kwam Aimé zelfs op de fiets door ons rondecafe gereden.
Ook werden deze avond de eerste prijzen uitgedeeld door de toerdirectie, Luc mocht de volgende dag in de bollentrui starten omdat hij de bergen op vloog.
Stijn kreeg de aanmoedigingsprijs, een bidon op een voetstuk.
Bert kwam er nu achter dat er toch heel wat meer mensen wisten dat hij de pedalen kwijt was geraakt, hij kreeg de gelijknamige koerspet van de directie.

Donderdag 5 juni,
Zoals ik al eerder schreef mogen de titels van de ritten een beetje gehusseld worden, vandaag mag van mij de ronde van Roubaix worden genoemd (rondje velodrome).
Vanuit Doornik vertrokken we langs de Schelde in de regen richting Frankrijk.
Gelukkig was het vandaag zo goed als vlak, heerlijk, wel redelijk wat wind, maar dat is je vriend hoor ik altijd zeggen :-)
Er was zoveel wind dat JP en Bart (de wegkapiteins) ondersteuning kregen voor het kopwerk.
Na zo’n 40 kilometers knepen we in de remmen om in Rumes bij een café een stop te houden.
Ik weet niet of het door ons komt of door de Franstalige insteek maar het ging ook hier weer met de Franse slag :-)
Eerst konden we niet naar binnen omdat er gedweild werd (soort dweilpauze maar dan niet in Thialf), daarna konden we met z’n allen in een veel te klein hoekje plaatsnemen waar we koffie met gebak zouden krijgen.
Nadat de eerste koffie werd geserveerd kwamen de vreemde blikken bij ons, het duurde wel erg lang voordat iedereen bedient werd, er moest namelijk koffie met een Senseo worden gemaakt, kopje voor kopje.
Ook viel het op dat er nogal een divers servies werd gebruikt, ik geloof niet dat er één kopje hetzelfde was.
Thee werd geserveerd in een Chocoladebeker en de thee leek ook direct uit de Schelde getapt te zijn zo troebel was deze.
Het snijden van de taarten was waarschijnlijk ook geen specialiteit in dit café, de stukken verschilde nogal van formaat.
Het toppunt kwam toen Hans zijn stukje taart op tafel kwam, dit was namelijk ondersteboven op het schoteltje gekwakt, even dacht ik dat Bert er in bleef, hij kwam niet meer bij van het lachen :-)
Maar ook dit heeft zijn charme.
Het volgende stuk van het parkoers zou gaan over het “pave de gruson” een kasseienstrook op weg naar Roubaix waar ook de profs overheen jakkeren.
JP bereidde ons weer voor op dit stukje legendarische weg, maar had ik maar geweten dat ik in een zwaardere versnelling over dit soort wegen moet denderen, maar ja je bent nooit te oud om te leren.
Na de kasseien reden we richting het velodrome van Roubaix waar we als echte helden over de wielerbaan mochten rijden, wat een belevenis, dat zal ik niet snel vergeten.
Bij de grote kassei bij de ingang nog even wat foto’s geschoten, waarna Henk ons allemaal even bij elkaar riep om JP te bedanken voor de organisatie en hem een mini kassei overhandigde met een plaatje erop van de ronde van de pipeline 2014.
Hierna reden we een klein stukje door Roubaix naar de lunchstop bij “Eden Bistro”.
We moesten de fietsen aan de ketting leggen omdat in dit gedeelte van de stad je niet voor verrassingen wilt komen te staan.
Het welkomst comité van dit etablissement zag er appetijtelijk uit en was zeer gastvrij :-)
Ook het eten was heerlijk en het smaakte misschien nog wel beter als de serveerster die ons zo gastvrij ontving het aan tafel kwam brengen.
Na de lunch was het een klei stukje fietsen naar brouwerij Cazeau Le Tournay http://www.brasseriedecazeau.be/nl/
De brouwerij was onherkenbaar van buiten je zou er zomaar voorbij rijden, ook de brouwer van dienst was bijna onvindbaar en moest uit zijn winterslaap worden gewekt.
Ondertussen waren wij alvast zo vriendelijk om de banken klaar te zetten in een kring om daarna uitleg over de verschillende bieren te krijgen.
De glazen werden gevuld en nog voor dat Henk een slok had genomen begon hij als een dronkenman te praten, of probeerde hij hier de Franstalige folder in het Nederlands te lezen :-)
Er werden verschillende geschenkpakketten gekocht, zo ook voor onze VIPS van de komende avond.
Op het laatste stuk van het parkoers waren er meerdere wegwerkzaamheden waardoor we even zonder volgauto’s reden, op een gegeven moment werden wij ingehaald door een laat ik zeggen jeugdige bestuurder die niet verder keek dan zijn motorkap en een tegenligger heel snel zag naderen, gelukkig voor ons bleef hij op de linkerbaan en stonden de twee auto’s op zo’n twee meter van elkaar stil, pffff.
Bij aankomst op de kazerne was het genieten van de lekkere douches en daarna instappen voor weer een rit naar de andere kazerne waar de VIP avond zou plaatsvinden.
Bij de Nederlandse VIPS had Robert zich aangesloten, hij zag de ronde dit jaar aan zijn neus voorbij gaan i.v.m. een blessure aan de achillespezen.
Voor de BBQ werd er wat gedronken aan de bar tot we het sein kregen dat de BBQ gereed stond, wel vreemd want de BBQ die buitenstond was nog steeds niet aangestoken.
Van Jurgen hoorde we dat dit een Waalse magnetron BBQ was, gewoon 2 min 30 sec in de microwave :-)
Na de voortreffelijke maaltijd werd er weer koers gezet naar de bar waar de tourdirectie de nodige plichtplegingen ging uitvoeren.
Zo werd de nieuwe leider in het bergklassement bekend gemaakt, Ferdinand was de gelukkige bergkoning van de dag geworden.
Ook werd Lucien bedankt voor al zijn jaren trouwe dienst als begeleider van de ronde en ontving hij een mooie fotolijst waarop hij in vele rondes te bewonderen was.
Er bleek nog een dagprijs uitgereikt te gaan worden, ondertussen stond ik alles te filmen en had ik in eerste instantie niet eens in de gaten dat het over mij (Philip) ging, JP had wel begrepen dat ik niet van klimmen en kasseien houd maar dat ik ondanks dat toch bij deze ronde aanwezig wilde zijn (verslaafd)
Er werden mij ook nog een aantal veren in de kont gestoken waarna ik een échte Roubaix-kassei in ontvangst mocht nemen.
Ik was totaal verrast door dit geschenk, nogmaals mijn dank aan de tourdirectie.
Hierna konden we nog gezellig in de bar hangen tot onze VIPS vertrokken en wij ook weer naar de andere kazerne vertrokken om nog een slaapmutsje te nuttigen.
Ook DJ-Albert was weer van de partij en al snel kwam het gesprek op een eigen ronde-lied, voor volgend jaar moeten we een eigen herkenbaar geluid in de groep hebben en dan wel op een bekende melodie zodat we hem allemaal mee kunnen zingen.
Langzaam maar zeker dropen er steeds meer renners af naar hun bed en op een gegeven moment was er onverwachts een historische gebeurtenis ontstaan, wij Hollanders waren in de meerderheid :-) maar dat duurde niet te lang omdat de vermoeidheid de overhand kreeg.
Alleen de altijd goedlachse Bert wist het letterlijk tot het einde uit te zingen met de Belgen.

Vrijdag 6 juni,
De laatste dag was alweer aangebroken, traditioneel wordt er op de laatste dag een korte etappe gereden zodat een ieder op tijd weer huiswaarts kan rijden.
De rit van vandaag zou vlak zijn en ging richting Kortrijk, eerst moesten we Doornik uit zien te komen, ook hier lagen de nodige kasseien strookjes waar ik mijn hand niet meer voor omdraai :-) Je moet even de techniek bij gebracht worden om over deze kl… stenen te rijden.
Maar een kassei als trofee geeft je veel moraal :-)
Onderweg naar Kortrijk kwam Ferdinand bij elke klim op kop rijden om zo zijn verkiezing van bergkoning van de ronde van 2014 binnen te slepen.
We reden heerlijk over de jaagpaden langs de Schelde en het tempo lag dan ook een stukje hoger dan de voorgaande dagen.
In Kortrijk hielden we even halt bij het monument van de Guldensporenslag een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van België.
Maar Dick zou Dick niet zijn om daar ook weer een mooie opmerkelijke draai aan te geven, terwijl JP vertelde dat op 11 juli 1302 de Franstaligen werden verslagen door de Vlamingen moest Dick even vermelden dat België op dat moment nog niet bestond en dat ze eigenlijk bij Nederland hoorde op dat moment.
Of dit historisch gezien klopt weet ik niet maar er ontstond wel weer een heerlijke vrolijke discussie tussen de Ollanders en de Belgen.
Bij café Leffe in Kortrijk werd in de remmen geknepen om op het terras te genieten van een stukje taart met koffie of thee.
Op het plein was ook een vrij nieuw speeltoestel in de vorm van een boot voor kleine kinderen aanwezig.
Marleen werd van het terras gehaald en moest als een echte Titanic ster met Philip en Bert op de foto.
Voordat we vertrokken had JP ons beloofd dat vandaag een vlakke etappe zou worden, volgens mij is hij hier niet geheel eerlijk geweest want er kwamen toch nog wel een paar klimmetjes maar zelfs ik (Philip) kon die redelijk voorin de groep goed verteren.
Bij aankomst op de kazerne werd er nog gedoucht en opgeruimd en kregen we een laatste lunch aangeboden.
De laatste plichtpleging werd door JP gedaan, het uitreiken der certificaten bracht een einde aan een historische ronde, eentje waarover we nog jaren na zullen praten, in positieve zin!

Wij willen allen betrokken BPO-ers bedanken voor deze geweldige ronde.
Zet de volgende data maar vast rood omcirkeld in je agenda 19 t/m 22 mei 2015